Başarısızın en büyük sızısı başarılıdır. Çünkü eğrinin eğriliği doğrunun yanına koyunca belli olur. Bu sebeple başarısız, hep kulp takar, hep kusur arar... Çünkü meşru bir başarı ile başarısızın tüm bahaneleri boşa çıkar...

‘Yapamadım, çünkü yapılamaz’ mağarasına hapsetmiştir kendisini başarısız... Tırnaklarında tırmanmanın izleriyle, her düşüşünden ders alır ve varmanın bitmeyeceğini, yolculuğun devamlı olacağını bilir başarılı... Ona sorsanız kabul etmez başarısını, ‘yolcuyum’ der; ‘ya Yolu Veren Olmasaydı?’

Kendini, yüzükoyun çukuruna hapsetmiş başarısızlarla uğraşmak da onları kale almak da yersizdir; hazımsızlıktan ağrıyan karınlarına ilaç olmaya çalışmak da... Yolcu, yolcunun koluna girmeli. ‘Nasıl yapıyor?’ diye kıvrananlara Varacağı Yer’i işaret etmeli...