Âlem bin fırtına,
Sen nasıl duracaksın limanda,
Ay bile geceye terketti seni, battı…
Güneş mi?
Kendini yarına bıraktı...
Şimdi geceye karanlık mı dersin?
Yoksa...
Gün’e neredesin diye mi dertlenirsin?
Saat isen sen,
Akrep misin yelkovan mı?
Kaçan mısın kovalayan mı?
Yoksa yıldın da...
Duran mısın...?
Ya da batan mı...
Bilmem deme lüksü var mı ustanın...
Ya duvarsız bir çatı ise isteği...
Cereyan dersin sen ama...
Belki yel söndürür yüreğindeki ateşi...

Bir gel diyen olmadan...
Binlerce gel demiş...
Birine dahi eğilmeden
Bir’e eğilmiş...

O zaman ağlamak serbest olsun...
Erkek ağlamaz ama... olsun...
Bir sel düşle sen bir damla göz yaşında,
Zaten sorsan tevellütü..
Belki gizli 80 yaşında...
Yürümenin alemi yok şimdi oturalım,
Bir soluk boyu yeter...
Biz öksüzler arada dinleniriz...
Anne deyince...
Yok der... sütü pastörize içeriz..
Sen de gel ama kimsesizsin...
Kimsesiz nedir ama bilmezsin,
Bi dolu kalabalık var bir kişi yok...
Hepsi aç aslında şade karınları tok...
Hadi gel şişe çevirelim,
Kime gelirse o kimsesizliğini anlatsın,
E ne kadar yalnızsan;
O kadar hassın..
Çünkü o yokluktan;
Var’ı bulacaksın...

Fotoğraf: Sezen Yilmaz