Herhangi bir amaçla toplanan toplulukların başlangıçlarındaki hedeflerinden sapmalarının en önemli sebebi yağcılara tanınan primdir.
Zira amaçlarına doğru yola çıkan topluluklarda liderin bizzat kendisi veya lider tarafından atanmış olanlar ‘amaca’ değil ‘liderin enesine’ hizmet etmeye başlarlar. Bu, lider amaca hizmet ettiği sürece sıkıntı değildir, lakin astlar liderin enesini okşayacak abartılmış güzellemeler ile ona yanaşır ve sevindirirler. Bu sevinme, liderin yağcı asta karşı hoşgörüsünü arttırır ve bunun farkında olan yağcı ast da aşağıda kendi yanlış sanrılarına göre iş görürken yukarıda liderin istediği gibi onu okşamaya devam eder.
Başta herkes mutludur; lakin ast sevdiği Ali Cengiz oyunları patlamaya başlayınca lideri de , iş veya amacı gereği kendine bağlı olanları harcamış olur.
Bu esnada ast, yüzüne doğruyu söyleyen hayırhahları da, onların yüzüne alkış tutup arkasından kifayetsiz söylemlerde bulunarak, o an için sürklase eder. Yağcı asta göre bu hayırhah onun muhteşem düzenini bozan bir öngörüsüzdür. Ama eğrinin eğriliği yağcının küpünü çatlatır.
Hele de İslami bir söylem bu lider-yağcı ast çatısının amacının omurgası ise, ‘kul hakkı’ boyna dolanır. Dava sözde kalır.
Şimdi sorun kendinize... 
Liderseniz yağcılarınıza ne kadar müsade ediyorsunuz?
Astsanız lideri ne kadar yağlıyorsunuz?
Merak etmeyin...
Mert olun...
Cevap kendinizle aranızda...
Şimdilik!