Tüm mahlukatın doğasında ‘olmak’ vardır.

İnsanın da.

Olmamız gerekenle, olduğumuz arasında bir yolculuktur yaşam.

Olmamız gerekenle; olmak istediğimiz arasında bir mücadeledir kimi zaman.

En büyük karın ağrısı da olmadığımızı; oldum urbasıyla sunmamız...

Vitrin mankeninde beğendiğin kıyafeti; soyunma kabininde denediğinde ‘olmadı’ kırgınlığı yaşanır, olamayacağına ille özendiğinde...

Ruhunun da bir bedeni vardır zira; ona olacağı ille ara...

 

Şimdilerde ruh rüküşleri, görüp özendikleri gibi olma peşinde, gülünçler yaşam podyumunda; etraflarında da ya çıplaklar, ya alkışçılar...

Kaftanı giyen sultan, papyonu takan centilmen sanıyor kendini; halbuki ‘olmamış’ diye bağırıyor gözler, lakin aynı yerden giyiniyorlar; ondan sessiz sözler...

Ha olmuş var mı? Yok...

Lakin samimi bir olma çabasına ‘Ol diyen, Herşeyi Olduran’ lütfediyor...

Çuval giyse şık..

Yırtığı olsa latife oluyor...

Eksiğinin farkında çuval mintanlı...

Olmadığının da...

Lakin devşirme urbalarla podyum şarlatanı olacağına...

Yolunun yolcusu...

 

Şimdi okuyup...

‘Ben de mi böyleyim?’ diye soruyorsan öylesin...

Doğruyu söylüyor dipte kalan iç sesin...

Kendini bul, kendin gibi ol, urbalıyı bırak...

Bir kefenin olacak o gün, onu da güveler yiyecek...

Görevini yaptı; söyledi sana Burak...